Campaign

• Het Genootschap reist met Eldon Groeneweide naar Hommlet, een kleine stad in een regio waar kostbare artefacten zouden zijn.
• De koets wordt overvallen, Eldon wordt ontvoert.
• Het genootschap dringt een Goblin Burcht binnen en redt Eldon

De Goblins lijken documenten van Eldon te hebben gestolen. Een brief aan Eldon en een complexe bouwtekening van een wapen.

Wanneer het Genootschap aankomt bij de boerderij van Bazala wordt deze aangevallen door een bende Goblins en Hobgoblins.

• Het Genootschap bevrijdt de man van Bazala, B'Gur.
• Samen met B'Gur bevrijden ze Bazala
• Bazala werd ondervraagt door een Goblin Chieftain, hij wilde informatie over ene Gaerardus Vrancken

Bazala herkent de tekening als het werk van Gaerardus Vrancken. Een legendarische smit wiens werkplaats decennia geleden verloren is gegaan. Bazala is al jaren op zoek naar deze werkplaats. Ze raadt het Genootschap aan naar de Burgemeester te gaan voor meer informatie.  

• Het genootschap bezoekt het Burgemeesters' Huis, en ontmoet Davenport, assistent van de Burgemeester. 
• Met behulp van de bibliotheek wordt een symbool op de tekening van het wapen geidentificeerd als die van het huis van Ristridin.
• Het Genootschap besluit Kasteel Ristridin te bezoeken.
Het genootschap wordt onderbroken door de Burgemeester. Haar zoon Remy is verdwenen. Ze is bang dat hij iets doms gaat doen om zichzelf te bewijzen. 
• Een gevonden briefje impliceert dat Remy is gecontacteerd door dezelfde persoon die Eldon naar Hommlet heeft gelokt en Eldon heeft vermoord. 
• Het briefje impliceert dat Remy naar Kasteel Ristridin is vertrokken.  

• Er wordt een ruimte met opgesloten Orcs ontdekt in Ristridin

• De orcs lijken gevangen te zijn genomen om doorverkocht te worden.
• Het genootschap bevrijdt de orcs.
• De orcs ontsnappen uit het kasteel en overvallen buiten een wagen met nieuwe gevangen orcs.
• Remy wordt terug naar Hommlet gebracht.
• Er wordt een groot feest gegeven in de Herberg

Remy geeft aan dat de man die hem ertoe heeft bewogen naar Ristridin te gaan, Marius is, de eigenaar van de Herberg.

• De deur naar de ruines onder Ristridin wordt geopend
• De ruines worden onderzocht
• Er wordt strijd geleverd met kobold en een Grotten-Trol.
• De doorgang in het graf van Gaerardus wordt ontdekt
• Het genootschap besluit de nacht door te brengen in de wapenkamer

• De kobold geloven dat Remy, onder de invloed van de Vuurklauw, hun nieuwe leider is en volgen hem naar Hommlet. 
• Remy vernietigt het Burgemeestershuis en doodt zijn moeder onder de invloed van de Vuurklauw.
• Remy  en de kobolds richten enorme schade aan in Hommlet.
• Na een mentaal gevecht wordt Rey ontdaan van de Vuurklauw, deze komt in het bezit van Uda. De enige in het gezeldschap die inmiddels bestand is tegen de aantrekking. 
• De man die zich voordeed als Marius wordt gevonden, maar pleegt zelfmood voordat hij ondervraagd kan worden. Op zijn lichaam wordt een kaart van de bibliotheek van neverwinter gevonden.

• Het Genootschap bezoekt opnieuw de ruines onder Ristridin
• Er wordt strijd geleverd met een Nilbog, die weet te ontsnappen.
• Het Genootschap trekt het Hoge woud in.

Na een uitputtende slag versus de oeroude Fey Tania heeft het gezelschap enkele uren nodig om zich te herpakken en te herstellen. Het gevecht met de Fey en haar Phase-spider hebben hun sporen achtergelaten op het gezelschap, in het geval van Wilwitz is dit zeer letterlijk; zijn achillespees is gescheurd en hij loopt wat mank.   Eenmaal herstelt besluit het genootschap hun reis te hervatten. Op weg naar Bolgveen kruist hun pad zich met dat van Koen het Uitzonderlijk Gespierd Konijn, een animal companion van Lokara, de Druide van Hommlet. Koen en Gobel, de animal companion van Uda, besluiten samen om afscheid te nemen van het gezelschap en hun eigen pad te volgen.  

  Na een korte reis komt het gezelschap aan in Bolgveen; een klein gehucht in het diepere deel van het Hoge Woud. Het dopje heeft paar huizen, een stal voor verse paarden en een herberg.   De herberg dient als middelpunt van het dorpje en verschaft men een enig respijt van het armzalige bestaan in het .. “charmante” dorpje. Het meest opmerkelijk aan de herberg is toch wel de waard, een eeuwenoude Treant of boomvolk in de volksmond.   De achterkamer van de herberg is een plek vol commotie. En terwijl Sailor en Nephi een kijkje nemen ontfermen Uda en Wilwitz zich over hun strijdrossen. Tijdens de zorg voor haar paard Noordenwind wordt Uda benaderd door een schimmig figuur die zeer geïnteresseerd lijkt te zijn in het gezelschap. Deze schimmige vertoning lijkt over vrij veel informatie m.b.t. het gezelschap te beschikken. Uda houdt zich van de domme. De schim nodigt haar uit om langs te komen mocht zij meer informatie hebben (of herinneren) over de groep.   Op dat moment stappen Sailor en Nephi de achterkamer van de herberg binnen en worden zij geconfronteerd met een vechtclub voor minderjarigen. Na nog geen seconde worden ze al aangesproken door een antropomorfische kikker (een Bullywug), welke eist dat ze of een inzet plaatsen op de gevechten of de achterkamer weer verlaten. Sailor en Nephi besluiten beide in te zetten op de duidelijke underdog van dit gevecht; een jonge, onhandige half-orc met de naam Zayden. Na een kort gesprek/oppepper begint het gevecht, maar eindigt deze weer even snel door één enkele stoot tegen het hoofd van Zayden.   Na het gevecht gaat Sailor in onderhandeling over het contract dat Zayden heeft met de Bullywug. Uiteindelijk koopt zij het contract af en komt Zayden onder management van de koene vechter.   Eenmaal buiten verzameld het gezelschap zich en bespreken ze de gebeurtenissen die zij zojuist hebben beleeft. Na het verhaal van Uda heeft Sailor zich opgegeven om een kijkje te nemen bij de nieuwsgierige schim en zijn kompanen. Verpakt in haar cloak of elvenkind sluipt Sailor secuur en gracieus dichterbij en vangt zij een deel van een gesprek op. Hierin wordt er gesproken over een opdracht om het reisgenootschap op te wachten en dwars te zitten voordat zij hun weg kunnen vervolgen naar Kasteel Bolgveen. Gewapend met deze informatie keert Sailor terug naar het gezelschap.

Ik open mijn ogen en voel me verrassend ontspannen: mijn wereld is sereen. Ik wordt overstroomd door prikkels waar en ik vind het heerlijk. Dit is mijn wereld. Ik voel de meest subtiele onderstromingen en temperatuurverschillen. Ik ruik en ik palpeer, mijn drie harten kloppen gebroederlijk, elk in zijn eigen modus operandi. Dit alles in mijn koele donkerblauwe wereld... Hier ben ik onbetwist en wordt ik met rust gelaten. Maar wacht…had ik niet een roeping? Ik was ook ooit een renner en bijter, en ook een oud hoopje botten omhuld door mensenvlees.. Ik heb het Pijpje in mijn handen, het object dat in mijn eten verborgen zat. Een heel leuk speeltje! Klein en tactiel prikkelend, het liefst zou ik hem nog verder onderzoeken. Ineens flitst een herinnering via het water door het houten object in mijn zuignappen naar mijn brein. Er is een strijd gaande in de droge wereld! Ik heb al een tijd niets van De Stem gehoord. Ik ben nieuwsgierig…   Ik katapulteer me middels een soepele combi-slag van mijn sifon en armen naar de rand van mijn wereld palpeer de het omhulsel van De Stem. Ik til het exemplaar omhoog zodat hij een goed zicht heeft over het strijdoppervlak. Misschien als ik heb genoeg nieuwsgierig maak…De Stem spreekt weer tot me met een kort maar vriendelijk staccato. Ik moet aan land komen. Ik zou graag blijven maar toch dwingt iets me in actie te komen. Een vreemde maar ook bekende sensatie giert door mijn lichaam. Ik voel slechts 1 hart kloppen, maar vier armen beschermen me: twee strikt gescheiden koppels van twee.   De droge wereld verwelkomt me met de geur van vers geronnen bloed. Er liggen overal lichamen en ik moet weer wennen aan het vervelde knokige lichaam waar ik aan gebonden ben. Eenmaal de trap op geklommen zie ik een angstwekkende verschijning van een Strijd Orc die in volle staten is. Ik beef van angst. Hij lijkt bloeddorstig maar ons niet vijandig. Wacht! Ken ik hem niet ergens van? Hij stelt zich na enig aandringen voor als Roghtun de Schedelbreker. Een passende naam dunkt mij.   De tijd verloopt chaotisch: er gebeurt van alles tegelijk. Sailor de automaat-met-ziel heeft een opening in het dak van de kasteeltempel gemaakt en de bewakers van de gevangen half-orcs bevrijd van de ketens van dit leven. Aan de zelfverzekerde blik van Nefi begrijp ik dat zij een andere groep krijgers op de kantelen heeft verjaagd of gedood. Wilwits kijkt vol voldoening naar de sintels van het rokende dak dat langzaam maar zeker wordt verteerd door zijn magie. Zijn ogen branden van verlangen. Er is in het heetst van de strijd geen structuur, maar een snelle aaneenschakeling van driften en noden. Intussen kijkt De Stem me aan me een blik die ik niet kan duiden.   Voor een moment lijkt strijd voor een moment gestaakt en keer de stilte langzaam terug als een welkome gast. De sluier van besef die langzaam leek neer te dalen over de groep waait plots weg door de brute wervelwind van slagen en trappen van Roghtun, die het leiden van zijn volk lijkt te kanaliseren en in volle focus richt op de deur van een van de torenverdiepingen. Als de deur met een dramatische dreun voorwaarts bezwijkt aan de geselingen van de zwaartekracht blijkt dat we Hem gevonden hebben die naar ons op zoek was: Swynon blijkt een beer van een vent omringd door enkele kundige boogschutters en lijkt niet gecharmeerd door ons huisbezoek. Vreemd genoeg ruikt dit vijandig ogende heerschap bijzonder prettig en stelt zijn sterke waas van feromonen me enorm op mijn gemak. Met enige moeite onderdruk ik deze zintuiglijke afleiding omdat ik geen verkeerde indruk wil geven aan mijn reisgenoten. Een goedbedoelde uitnodiging voor een kop thee wordt afgeslagen en voor ik het weet bevind ik me weer in een maelstroom van gevechtsindrukken. Sailor vraagt om sleutels maar wordt begroet door een laatdunkende grijns. Mijn lianen vergrijpen zich aan de boogschutters. De Razende Roghtun beukt in op Swynon en geeft hem een kopstoot die een zwijn had kunnen vellen. Swynon lacht schuddebuikend en ongehavend om dit tafereel. Wilwits kijkt geconcentreerd naar Swynon en spiegelt zelf een eigen kleine grimas. De Stem laat zich ook niet onbetuigd in de strijd, al snap ik niet wat hij precies doet. Swynon blijkt een verre soortgenoot, zijn echte Weerzwijnwekkende gelaat toont zich onkwetsbaar. Angst bekruipt me. Alles gaat mis. Nefi wordt gegrepen door een grote schaduw uit de lucht met klappende wieken. Sailor is weg. De Stem is buiten, wat doet hij? De boogschutters melden zich langzaam maar zeker weer aan het front. Een helder zilvere maanstraal raakt swynon en hult hem in sinistere vlammen. Het is niet genoeg. Wilwits wordt geraakt door pijlen. HELP! HELP!

Na vier dagen op de rivier stuitten we op een bloederig tafereel. Het water was rood van bloed en lichamen dreven op het water, levenloos als boomstammen. Deze verontrustende aanblik heeft ons doen beslissen eerder aan wal te gaan dan gepland. We waren onderweg naar (ben de naam van het dorpje even kwijt), mogelijk de eindbestemming van de slavenhandel die we hebben ontmaskerd. Het lijkt erop dat de gevangen orks zichzelf de vrijheid hebben gegeven en wraak hebben genomen op de dorpelingen.   Via een omweg hebben we te voet (en te Bob) onze weg gebaand naar het dorp, waar het bloederige einde van de ongure slavenoperatie steeds meer in het zicht kwam. Bij de herberg aangekomen zagen we voor het eerst bewijs dat orks hier inderdaad de oorzaak van zijn geweest. Twee dronken exemplaren begroetten ons met een minder dan vriendelijk gebaar. De huidige staat van beschonkenheid maakt het gelukkig makkelijk om ze in slaap te sussen met een vaardige spreuk. Een van de twee zakt meteen in een diepe rust ineen en de ander loopt recht op mij en Bob af. Hij deed een poging mij te slaan, maar natuurlijk ontwijk ik hem met kunde. Na ons van deze dwaas te ontdoen vervolgen wij onze weg in een richting die Uda, in wolfvorm, heeft geroken.   De duisternis maakt het moeilijk om de orks te zien, maar met mijn superieure gezichtsvermogen ontwaar ik er drie bij de ingang tot een soort heuvel, met een gebouw in het midden. De poort is van hout gemaakt, dus om de rest van mijn gezelschap, met minder fortuinlijk zicht, bij te staan, zet ik de poort in vuur en vlam met een welgeplaatste vuurschicht. De orks maken er meteen werk van en heldhaftig als ik ben, neem ik de zwaarste klappen op me. Na een zwaar gevecht, en de dood nabij, heb ik mijn reisgenoten van deze schurken weten te redden. De hoofdman hebben we zelfs gevangen weten te nemen, wederom voornamelijk dankzij mijn uitstekende toverkunst.   Hoe het nu verder gaat, dat valt nog te bezien. We hebben al ontdekt dat in het huis op de heuvel een ongure Ork op ons wacht. Ik ben ervan overtuigd dat ik, met voldoende wilskracht, ook hier mijn vrienden voor kan beschermen.

Na een ontmoeting met de Fire elemental Imo verzamelen Sailor en Nephi hun moed en vervolgen zij hun weg richting het kasteel van Imolith. Voor dit enorme koperen constructie bevindt zich een enkele brug over het meer van vuur. Aan beide zijden van de poort bevinden zich twee salamanders welke Sailor en Nephi tot halt roepen. Onze vuurvaste vrienden beginnen een praatje met de salamanders en verzoeken een audiëntie met Paxti. De salamanders raken enigszins nieuwsgierig en achterdochtig.   In de tussentijd keren Yeison en Wilwitz terug van hun uitstapje naar het schip. Onderweg naar het Regent’s Kwartier hebben zij drie soldaten van de Noorderwacht een persoon zien afvoeren met een zak over zijn/haar hoofd. Na dit tafereel gadegeslagen te hebben vervolgen zij hun weg richting het archief. Hier kruist hun weg zich met die van Astra en Daaf, die de aanklachten aan het adres van Uda (succesvol) geadresseerd hebben. Wanneer zij de deur openen naar de schuilplaats van de archivisten worden zij begroet door de geur van verbrand papier, zwarte schroeiplekken, smeulende boeken, een verbaasde Ultan en het ontbreken van Sailor en Nephi. Een geschokte Zayden uit zijn “zorgen” aan het adres van Ultan. Na een korte uitleg van wat er gebeurd is wordt er een plan gemaakt om contact te leggen met Sailor en Nephi. Ultan produceert een boodschappenlijstje met daarop 2 levende kippen, 1 schaap, 2 meloenen, 2 palingen en een fles wodka. Yeison besluit om de boodschappen te gaan doen en nodigt hiervoor Katarina uit om hem te begeleiden naar de markt.   Met de voorraden welke Yeison op zijn date heeft gehaald wordt een ritueel gestart om het mogelijk te maken contact te leggen met Sailor en Nephi. Het bloed van de kippen wordt gebruikt voor het tekenen van een magische cirkel, het bloed van het schaap gaat in een kom en Wilwitz krijgt twee palingen in zijn handen gedrukt. Het bloed licht op en de paling begint te spreken met de stemmen van Sailor en Nephi.   Op de plane of fire werdt de situatie verhit op het moment dat een van de Salamanders dreigend dichtbij komt. Sailor weet met een kundige slag van haar kopesh een van de Salamanders flink te verwonden. Na deze schermutseling wordt er toch maar besloten om het diplomatisch op te lossen. Alles verloopt goed totdat opeens stemmen van de material plane klinken in de oren van Sailor en Nephi. Een verspreking verraadt het feit dat deze twee in het bezit zijn van de vuurklauw en de Salamanders besluiten het erop te wagen en vallen wederom aan. Hierbij raakt Nephi ernstig gewond en besluit daarom Daaf’s Healing Potion te consumeren. Van de lichamen looten Sailor en Nephi een speer en een magisch stokje dat ervoor zocht dat het gordijn van lava voor de poort gescheiden kan worden.   Door de poort belanden Sailor en Nephi in de buitenste cirkel van het kasteel. In de binnenste cirkel bevinden zich verschillende gebouwen en een enorme koperen ketel waar grote fire elementals naar binnen gaan en weer klein vertrekken. In een besluit om het veilig aan te pakken schreeuwt Nephi naar de Salamanders in de eerste cirkel dat zij in het bezit zijn van de vuurklauw en willen onderhandelen met Paxti. De Salamanders besluiten dat onderhandelen niet nodig is en besluiten ons tweetal aan te vallen. Sailor en Nephi rennen weg in een poging genoeg afstand te creëren tussen hunzelf en hun achtervolgers. Aangekomen bij de magische cirkel dansen Sailor en Nephi achterstevoren en ze worden weer teruggestuurd naar de material plane.   Hier worden ze begroet door de rest van het genootschap. Na een kort overleg m.b.t. onderhandelingen met Paxti en verdere vervolgplannen wordt er besloten om de plane of fire even af te laten koelen en ons te richten op andere zaken. De eerstvolgende bestemming wordt de botanische tuin in het Tuin Kwartier waar geruchten gaan over mogelijke Orcs die naar binnen geleid worden.   De botanische tuin bestaat uit een enorme glazen koepel met drie verschillende vleugels, welke elk een verschillend thema hebben en gekleurd licht. Een van de vleugels is gesloten voor het publiek, de watervleugel waar planten verzameld zijn welke gedijen in een vochtige omgeving. Terwijl Yeison informeert naar de Aronskelk (ook wel bekend als de stinkende penisplant) stuurt Atra haar uil (Archibald 3.0) op onderzoek en verstopt Sailor zich met behulp van haar Cloak of Elvenkind tussen de planten. De overige leden van het genootschap maken een kleine ronde in de vleugel met het groene licht welke blijkbaar het tropische gedeelte van de tuin bevat.   Het enige wat nu rest is wachten tot sluitingstijd, waarna Sailor tevoorschijn zal komen uit de bosjes en de deuren zal openen voor de rest.

In de bibliotheek worden Wilwitz, Astra, Sailor, en Nephi ontvangen door Ultan, Frorik en Daaf en doen verslag van hun bevindingen in de botanische tuin. Ultan en Frorik vermoeden dat Paelaemon (het hoofd van de Manteltoren) achter de gruwelijke en dodelijke experimenten op orcs zit. Terwijl het opgeviste orkenhoofd wordt onderzocht en Astra een kristal uit haar anus tovert, breekt de pleuris uit. De Noorderwacht heeft de afgelopen nacht talloze mensen opgepakt en meegenomen voor ondervraging. De lokatie van bibliotheek is nu bekend en de komst van de Noorderwacht laat niet lang op zich wachten. In allerijl wordt het magische portaal geopend met het kristal dat even daarvoor nog een hoop Astra om zich heen had. Sailor zet een militaire operatie op om zoveel mogelijk boeken te redden en door het portal te mikken. Terwijl de eerste Noorderwachten door de defensie breken, springen de partymembers, Frorik en Katharina door de poort, Ultan achterlatend.   Yeison is ondertussen volledig in de war en he-le-maal kapot wakker geworden in de jungletuin. Met zoveel waardigheid als de situatie toelaat, verlaat hij de botanische tuin en zoekt zijn weg terug naar het Drijfhoutlokaal. Onderweg komt hij een kar tegen met gevangenen, begeleid door enkele Noorderwachten. Hij besluit deze kar te volgen en komt uit bij de Manteltoren - een toren van 60-70 meter hoog met ornamenten van gekwelde gezichten. Dit is het hoofdkwartier van de Orde van Zoekers naar Waarheid en Berouw, en hier worden de gevangenen naar binnen gebracht. Lege karren komen weer naar buiten en gaan naar de Gevallen Toren. Yeison trekt het nu echt niet meer en neemt een lift terug naar de herberg waar hij in een diepe slaap valt. Niet lang echter, want hij wordt bruut gewekt door een agressieve uil met een cryptisch bericht. Een episch gevecht tussen Yeison en de uil wordt ternauwernood afgewend en de uil komt goed weg met een tegenbericht.   Op de boot overlegt de rest van het genootschap tussen stapels boeken over de volgende stappen. Eerste punt van orde is een nieuwe naam voor de boot. De boot heet voortaan 't Kofschip. Er wordt een onduidelijk bericht naar Yeison gestuurd per uilenpost. De geredde boeken worden geïndiceerd en georganiseerd opgeborgen. Er blijken zowel zeer nuttige boeken bij te zitten ('Het Houden van Konijnen') als compleet nutteloze. Archibald (3.0? 4.0? Who's counting?) komt terug met een bebloede snavel en wordt onzichtbaar teruggestuurd met een duidelijker geformuleerd verzoek aan Yeison.   Yeison verlaat na ontvangst van dit bericht het Drijfhoutlokaal, de spullen van de anderen meenemend. Onderweg naar het schip besluit hij nog wat onderzoek te doen bij de plaatselijke kapper. Hij wordt er niet veel wijzer van, maar zijn haar ziet er nu wel geweldig uit. Het enige wat hij ontdekt, is dat niemand de Autarch ooit gezien heeft. Met een kapsel van een rockster neemt hij een lift naar 't Kofschip. Na nog wat eengepapt te hebben met Bertha, wiens man overleden is en helemaal alleen woont, komt hij aan bij de rest van het genootschap, dat zich opmaakt voor een potje Truth or Truth.