Jak rasy wyobrażają sobie bogów?

Hylianie: hylianie wyobrażają sobie bogów na bardzo różne sposoby, ponieważ ich rasa zamieszkuje wiele kontynentów i obejmuje wiele kultur. Najczęściej jednak opisują bóstwa tak, jak w opowiadaniu o Lathanderze: jako dryfującą świadomość, czasem jako światełko, niematerialny byt, niedostępny dla ludzi w żaden sposób. Wierzą, że bogowie są z natury perfekcyjnie dobrzy, a wszystkie decyzje, jakie podejmują, są obiektywnie najlepszymi decyzjami, nawet jeśli z perspektywy śmiertelnych istot tego nie widać. To spojrzenie przypomina najbardziej Boga z Nowego Testamentu, a rolę Chrystusa pełnią smoki.
Sheikah: sheikah uwielbiają nadawać charakter różnym bogom i opowiadać sobie nazwajem historie o ich ukrytych życiach. Posty o Mystrze, Helmie oraz Amonie i Kelemvorze to typowe przykłady sheikańskiego spojrzenia na penteon. W kulturze sheikah każde bóstwo ma wręcz archetypiczny charakter i nie wszystkie są postrzegane jako 'dobre'. Jak pewnie zauważyliście, Amon jest przedstawiany jako podstępny, manipulujący bóg. Wynika to z tego, że w kulturze sheikah umysł i rozsądek są stawiane wysoko ponad emocjami, które są postrzegane jako przeszkadzające i wręcz niezdrowe. Zależnie od regionu i kultury ci bogowie mogą przyjmować ludzką postać i chodzić wśród śmiertelników (jak w opowiadaniu o Amonie i Kelemvorze), albo żyć gdzieś w niebie, w swoim własnym pałacu (jak w opowiadaniu o Helmie). Najbliżej tego wyobrażenia jest starożytna Grecja.
Rito: główną boginią rito jest Akadi i to właśnie na niej skupia się życie religijne większości przedstawicieli tej rasy. Zarówno ona, jak i reszta panteonu, są w ritańskiej kulturze przedstawiani jako zjawiska naturalne. Sama Akadi oczywiście występuje pod postacią słupa wichru (jak w opowiadaniu o Akadi), Lathander jest jasnym promieniem słońca spomiędzy chmur, Kossuth płonącym krzewem i tak dalej. Klęski żywiołowe rito postrzegają nie jako dzieła bogów, a jako tych bogów we własnej osobie, przemierzających Meredinę. Wierzą, że są oni z natury dobrzy, ale surowi i nie boją się dać nauczki za błędy ludzkości. Analogią do tego spojrzenia może być przedstawienie Boga ze Starego Testamentu.
Goroni: goroni uważają, że bogowie nie tyle rządzą i patrzą na świat, co są tym światem. Grumbar jest każdym kamieniem i każdą górą (jak w opowiadaniu o Grumbarze), Akadi jest każdym podmuchem wiatru, Mielikki każdym stworzeniem i drzewem. Doceniają i dbają o otaczającą ich przyrodę, dziękując Grumbarowi za każdy posiłek. Ich panteistyczna religia pewnie ma jakąś analogię w naszym świecie, ale nie znam się na tym, więc nie podam przykładu. Kojarzy mi się to z wierzeniami rdzennych mieszkańców Ameryki.
Zora: religia nie jest ważnym aspektem życia zora. Wyznają głównie Umberlee (boginię mórz i oceanów) oraz Mystrę (jej muzyczny aspekt). Większość zora wierzy, że bóstwa mogą występować pod postacią zwierząt, tak jak w opowiadaniu o Mielikki.