Mimir’s leven begon al zwaar. Zijn ouders hadden hem alleen achter gelaten in de grotten toen hij nog maar een klein dwergje was. na dagen van huilen kwam Mimir tot maar 1 conclusie; hij moest overleven. Hij paste zich volledig aan het leven in de grot. Hij leerde te klimmen als een spin en te jagen op vleermuizen als een kat. Maar toen hij op een dag zat te knabbelen op een vleermuis hoorde hij voetstappen, het was een groep dieven die op de vlucht waren. Toen ze Mimir zagen schrokken ze zich dood, want wie zou niet schrikken van een kleine behaarde man die het lichaamssap van vleermuizen zat op te zuigen. De baas van de groep dieven, Eld , was echter niet bang. Hij was namelijk net zoals Mimir ook achter gelaten in de grot toen hij een kind was. Hij wist wat hem te doen stond en nam hem mee om hem op te voeden. Over de jaren heen heeft Mimir veel geleerd van zijn dieven vrienden. Maar de groep werd steeds kleiner, steeds meer vrienden van Mimir stierven. Toen ook uiteindelijk zijn vaderfiguur Eld zijn laatste adem uit blies was Mimir weer alleen. De jaren daarna zwierf hij over de wereld en nam hij verschillende schimmige baantjes aan. Zo vermoorde hij mensen voor geld, stal kroon juwelen en was constant op de vlucht. Maar alles veranderde toen Mimir op een avond in een taverne zat. Daar hoorde hij iets prachtig, het waren de klanken die uit de luit van Filip kwamen. Al zijn trauma’s borrelde opeens weer naar boven en hij kon na al die jaren eindelijk huilen. Mimir kwam tot de conclusie dat hij deze muziek voor altijd wilde horen en dus begon hij met het achter volgen van Filip. Van dorp naar dorp volgde hij stilletjes en on opvallend Filip. En zo begon hij goede vriendschap.