Bittere nederlaag en koude dood

Bittere nederlaag en koude dood
De Havik zat solitair op zijn stok bovenop de lange afstand, hij streek met zijn veren om de vorst en spanning van de ochtendlucht af te weren. Golden Eyes keek toe terwijl het dorp zich voorbereidde op de dag dat veel valkyrie-escortes voor de krijgers zouden zien, veel van de woede-dronken mannen en vrouwen namen definitief afscheid van hun familie en vrienden. Met een krachtige duw van zijn vleugels vloog de Havik de lucht in en keek naar het bloedvergieten dat nog moest gebeuren, en zag Vander- en Vesi-lijken door de straten lopen, ondanks alle voorbereidingen die voor deze dag waren getroffen. De cadans van de voetstappen van de aanvallers sloeg als trommels tegen de aarde, synchroon met de hartslag van de mannen en vrouwen die voor de vooravond van Elysium bukken om hen onder ogen te zien, nog niet dood, noch volledig levend.
De botsing was van korte duur en ondanks de verwoesting door een vlaag van gekapte bomen die tegen de brug sloegen die de twee krachten scheidde, versneld door de rivierstroom van de lente, vielen er velen. De Warriors of Stone waren de eersten die vluchtten, zich omdraaiend en renden naar het omringende bos van duisternis en veiligheid, ze hielpen wie ze konden tijdens hun vlucht, maar ze stopten niet. De Havik cirkelde rond toen er een luide schreeuw klonk de onnatuurlijke ingang van de Grijze Visarend en de Scarred Vulture, de Grijze Wolf was al aan het aanvallen voordat de Havik de kans kreeg om te bewegen.
De Wolf viel aan, klauwen verlicht met een nieuwe zwarte wreedheid, hoewel de aanvallen van de Wolfs tekortschoten, zette hij zijn spervuur ​​op de Gier voort, vastbesloten om haar hoofd van de stok boven op haar schouders te zien verwijderen. De Goudogige Havik begon zijn eigen aanval, op weg naar de oorzaak van zijn ellende - de Visarend, die met boosaardigheid in zijn stem riep "je bent verslagen, maak hier een einde aan en ik zal je volk sparen". Woede greep het hart van de havik en hij bleef naar voren duwen, ondanks de krijgers die om hem heen vluchtten en het bittere refrein veroorzaakt door het slaan van de vleugels van de valkyries die door het hele slagveld rinkelden. Opnieuw riep de Osprey om een ​​einde; "je bent gebroken, Golden eyed one, stop dit". Met wanhoop en bitterheid in zijn stem riep de Havik een einde, zodat zijn aanval gespaard kan blijven. De gier kraste een dissonant deuntje, en zijn veren leken te worden gestimuleerd door een onnatuurlijke lucht, waardoor de wolf hier bevrijdde.
Ze hadden verloren. Ze waren verslagen. Ildir had in zijn wreedheid een pact gesloten met de Osprey en Hjorn had het niet nodig gevonden om de Havik deze dag te helpen.
Bloedig en gebroken vluchtten ze, de Wolf en Havik zwoeren dat ze op een dag terug zouden komen om deze bitterheid recht te zetten.
 
Bitter Defeat, and Cold Death
The Hawk sat solitary on its perch atop the long haul, it ruffled its feathers to ward off the frost and tension of the morning air. Golden Eyes watched as the village prepared for the day that would see many valkyrie escorts for the warriors, many of the anger drunk men and women said final goodbyes to their family and friends. With a powerful push of its wings the Hawk took to the air, surveying the bloodshed that was yet to happen, it saw Vander and Vesi corpses walk the streets, despite all of the preparations that had been done for this day. The cadence of the attackers footfalls beat like drums against the earth, synchronously with the heart beat of the men and women that stoop at the cusp of Elysium to face them, neither dead yet, nor fully alive.
The clash was brief, and despite the havoc wrough by a flurry of felled trees crashing into the bridge separating the two forces, accelerated by the river current of spring, many fell. The Warriors of Stone were the first to flee, turning and running to the surrounding forest of darkness and safety, they helped who they could during their flight, but they did not stop. The Hawk circled around when a loud shout sounded the unnatural entrance of the Grey Osprey and Scarred Vulture, the Grey Wolf was already chargin before the Hawk had a chance to move.
The Wolf charged, claws lit with a new black ferocity, though the Wolfs' attacks fell short he continued his barrage on the Vulture, determined to see her head removed from its perch atop her shoulders. The Golden eyed Hawk began his own assault, pushing towards the cause of his misery - the Osprey, who called out with malice rife in his voice "you are defeated, end this and I will spare your people". Rage gripped the heart of the hawk and he continued pushing forwards, despite the warriors fleeing around him and the bitter chorus caused by the beating of the valkyries' wings that rung out throughout the battlefield. Again the Osprey called for an end; "you are broken, Golden eyed one, end this". With despair and bitterness in his voice the Hawk called an end so that his charge may be spared. The Vulture cawed a dissonant tune, and its feathers seemed to be energised by an unnatural air, freeszing the Wolf here he stood.
The had lost. They had been defeated. Ildir, in his cruetly, had made a pact with the Osprey, and Hjorn had not seen fit to aid the Hawk this day.
Bloody and broken they fled, the Wolf and Hawk swearing to return one day to right this bitterness.