Dag 3 in Sharn - Fuck luchtschipcrews.

Wat een rotboot is dat eigenlijk... In plaats van dat we rustig in slaap gewiegd worden, schudt dat ding ons wakker. Blijkbaar moet dat 'afgekoppeld' worden als ge het niet gebruikt en natuurlijk geen kat die weet hoe dat moet. Ik had meer van Shrike verwacht. Ik bedoel maar, hij is van dezelfde maker, min of meer. Tandwielen, hout, staal en wat magie. Technisch gezien is er geen verschil tussen hem en een luchtschip. Maar goed. Die rot-Teller had de crew weggestuurd, of toch iemand die op Teller leek, maar dat mocht dus eigenlijk niet. Ik ben de oude man zijn naam al vergeten, maar voor iemand die duidelijk al honderden jaren rond die dingen gewerkt heeft, had hij nul kennis over die luchtschepen. Meer als: "Dit moet een crew hebben. Waar is de crew?" kwam er niet uit. Amateurisme ten top. Men zou haast denken dat als een crew weggestuurd wordt, dat ze zouden protesteren. Niet dus. Liever lui dan moe, moeten ze gedacht hebben.
 
We hebben dan maar zelf geprobeerd om alles te ontkoppelen. Teller heeft er een tintje aan overgehouden en wat verbrand haar. Shool trok zijn neus weer op voor al het werk. En Kalla haar maag was luider dan de machinekamer van dit schip. Die vrouw is ongelooflijk. Zo een honger en toch de energie vinden om aan elke hendel te trekken en op elke knop te duwen. Gelukkig was ik er ook nog. Ik probeerde ten minste echt te helpen. De vlam waarmee we gekoppeld waren, kon mogelijk gedoofd worden zoals ik al vlammen doof sinds mijn prille jeugd. Ik had het eerst Shrike willen laten doen, maar noch hij, noch Kalla, kunnen mikken als ze plassen. Dus bleef alleen ik over. De oude man vond het geen goed idee blijkbaar. Hij had beter geholpen, de azijnpisser. In elk geval had ik niet genoeg gedronken. Allee, Teller had niet genoeg gedronken. Om van de kwade blikken af te komen, ben ik Teller knock-out gaan kloppen en heeft Shrike hem in een tapijtje gerold. Ik ben dan mezelf, of misschien iemand anders die ik ondertussen als mezelf zie... god... wie ben ik eigenlijk? Hoe zie ik er echt uit? Is dit wie ik ben? Of dit? Of dit? Hmm... nee... dit is Kalla... Amai, die billen... hmm... momentje, ik kom nog terug...
 
...
 
...
 
...
 
Niet slecht.
 
...
 
In deze vorm ben ik minder snel afgeleid... Misschien beter.
 
Anyway, het zag er naar uit dat we op de crew moesten wachten. Om dan toch maar ons vliegdekschip te beschermen door er niet op te zitten als ze ons zouden vinden, zouden we Teller dan maar gaan afleveren in Shoarma Gate. Shasuka Gate? Hmm... Beneden in de stad. Daarvoor moesten we een koets hebben die Harry Pipo kon oproepen met een steen die uit de grond stak. Shrike kon dat steentje niet opheffen, dus hij zat goed vast precies. Na veel geld (3 goudstukken) verloren te hebben door Shrike zijn gestuntel, kreeg Harry eindelijk de boodschap naar buiten dat we een koets nodig hadden.
De koetsier die aankwam was praatziek en klonk heel... irritant. Maar goed dat ik een meester ben in zaken verbloemen of het was hier plots heel... aanstootgevend... geworden.
Hij zette ons af aan een brug die er veel te gammel uitzag om met de wagen over te gaan, anders hadden we de chauffeur gedumpt en daarmee binnen gereden. Shool heeft hem betaald en we zijn dan maar overgestoken als de eerbare tapijthandelaren die we waren.
 
Eenmaal binnen, bleek Shikaka Gate een café te zijn waar een paar ongure figuren rondhingen, samen met Kalabasa, een grote oger met borsten tot op haar navel. Toen ze Teller uit het tapijt zag rollen nam ze hem vast bij zijn hoofd en kneep het fijn met datzelfde hand... Waste of effort, dat hadden wij ook kunnen doen. Nu, wij dachten een deal te hebben, maar het was Shool weeral gelukt om ons te laten opdraaien voor zijn miserie. WIJ werden weggeleid naar een soort arena terwijl HIJ eten en drinken kreeg bij de hangborstige ogermadam. Echt waar. Als die crew er is en Shool is er ook, smijt ik hem overboord.
In elk geval zaten er veel hongerige wezens in cellen in die arena en hadden wij niet meer om op voort te gaan buiten de woorden van Kavara: "Tis eten of gegeten worden." en de letters die op de hendels centraal in de kamer die spelden: het is alles of niets. Na alle hendels een keer overgehaald te hebben en alles dat eruit kwam dood gemaakt en een stukje van gegeten te hebben, gebeurde er niks. Kalla, de slimste van de hoop, heeft Shrike en mij aan het werk gezet om alle hendels in één keer omhoog te krijgen. Als zij gestript had, ben ik zeker dat de hendels allemaal vanzelf omhoog zouden gegaan zijn, maar nee hoor... Werkendag. Die stenen trees, Ylara, Ylana, Ylira,... wie weet dat nog, de prinses was in een stenen beeld veranderd, dus wss door een basilisk of zo te pakken gekregen en daar opgesloten. Tot zo ver de deal. We gaan niet kunnen aankomen met een beeld van dochterlief om ons vrij te pleiten... Maar we zijn dan toch uiteindelijk uit die arena weggeraakt. Nu alleen nog zorgen dat we hier levend en wel uitgeraken. Alleen al om Shool de das om te doen. Ik bedoel daarmee een strop van koord...
Als die fucking crew nu hun job hadden serieus genomen, waren we hier al lang weggeweest. Fuck die luchtschipcrew...