Halleluja, we zijn weg. Gedaan met heel die onzin van verdwijnende delen van een stad en zo... Dat laten we letterlijk achter ons liggen... Of is het figuurlijk nu het weg is?
Nu zit ik hier wel op een schip vol half-elfen, Kalla en Shrike. Het leven kon slechter zijn, en het was alsof het het voelde ook. Het duurde immers niet lang of het werd slechter.
Nadat ik van die half-elfen alles had geleerd wat ze me konden leren over vliegen met een luchtschip, verscheen er een wolkengezicht in de lucht dat naar me knipoogde.
Charismatisch als ik ben, knipoogde ik eens terug. Direct begroette het me als een oude vriend, maar Shrike die met iets gegooid had naar het wolkengezicht, kreeg de wind van voren. Of van achteren, want daar bevond het wolkengezicht zich.
Het riep rare dingen, zoals "Houte Eieren neer." "O de oen Ein". Ik heb Shrike zijn houten eieren dan maar neergestampt. De wolkenmeneer vond dat dik ok. Al snel liet hij ons gaan dankzij mijn superieur inzicht in wat wolkenmensen willen.
Nu, Kalla en Shrike begonnen te roepen, maar dat vond de wolkenman niet leuk. Gelukkig was er eten, zodat Kalla al snel met haar mond vol aan het praten was. (Dan is ze minder luid)
Ondertussen was ik benedendeks om te werken met de elemental die dat schip in de lucht houdt, ondanks wolkenmensen die houten eieren graag geklutst zien.
Vraag me af of die weten dat een houten ei geen inhoud heeft...
Maar langs de andere kant maakt dat misschien helemaal niet uit. Als ge elke dag met duizenden vogels in uw gezicht zit die overal maar kakken en doen... Ge zou vanzelf een degout krijgen van eieren. Houten of andere.
We kwamen een ander luchtschip tegen.Veel groter dan dat van ons. Maar de kapiteins kenden elkaar en die van ons stond erop dat we ons dokten in de armen van een tentakelmonster dat meevloog met het ander schip.
Aan boord kwamen we raar volk tegen waaronder een gigantische rechtoplopende beerhond-achtig iets. Flaporen, maar lelijk als een mannelijk zwijn (een beer dus), maar intelligent genoeg om niet ind e weg te gaan staan van Kalla haar eten.
Ze zei dat ze Helga heet en dat ze een chef-kok is. Ze maakte alleszins koekjes al weet ik niet van wat dat ze die gemaakt had.
Kalla vond het goed, dus ik was weer even gerust.
We kwamen ook een lelijk kind tegen. Dat telkens schreeuwde als Kalla of Shrike in de buurt kwamen.
Deze kleine vertelde een verhaal over een 'onkel Dalian of zoiets. Iets met een expeditie of zo. In een café in een maffia zone. Ver weg blijven dus...
Dat kind zijn smoel komt me bekend voor...
Anyway, die Helga stond op een goed voetje, of poot, met haar kapitein, want ze mocht die Kraken koekskes gaan voeren.
Ideaal moment om me van die kleine te gaan ontdoen. Onder het mom van "visjes te gaan kijken", heb ik hem meegepakt aan boord van ons schip, waar niemand meer was.
Zodra hij op de rand zou gaan staan zou hij toch wel gevallen zijn zeker?
"Oh nee! Pas op!" zou ik nog roepen, maar het zal niet mogen baten.
Helaas was die tentakel het niet eens met mij, want hij liet mij gewoon met boot en al vallen.
Rotzak.
Nu, gelukkig ben ik meer dan competent genoeg om die elemental te wekken en dat spel hier te besturen.
Kijken en gaan, niet meer dan dat. Kijken en gaan. Maar eerst alle knoppen omdraaien en die elemental wakker schudden.
Hij was rap wakker. Bonken op zijn glazen kooi werkt goed.
En op het moment dat ik de boel onder controle had en dat kind helaas nog niet van boord is gedonderd ondanks verwoedde pogingen om het weg te krijgen, komt mijn wolkenvriend terug die ons uit de lucht plukte en ons terug in de tentakels van die Kraken plaatste.
Volgens mij is dat een god of zo. Een wolkengod. Lijkt me logisch.
God kijkt neer op u. En zijn gezicht kwam me bekend voor. Zal wel een bekende god zijn, en tis mijn kameraad.
Anyway, eens zien hoe ik verder van dat kind kan afgeraken zonder mijn eigen schip de dieperik in te laten gaan.
Ik vertrouw die van dat ander schip niet meer. Die wilden ons duidelijk ons schip afpakken. De smeerlappen.
PS: Kalla heeft gezegd dat we geen geld meer hebben....